Dzisiaj w naszej parafii  świętujemy

Odpust Parafialny ku czci Chrystusa Króla.

Uroczysta Suma odpustowa o godzinie 11:00

Zaraszamy do wspólnego świętowania wszystkich Parafian

  i Czcigodnych Gości.

Niech każdy czuje się zaproszony Czekamy na Was !!!

Człowiek jest istotą cielesną, zmysłową. Już grecki filozof Arystoteles powiedział: „Nie ma nic w umyśle, czego by przedtem nie było w zmysłach.” Dlatego też to na co patrzymy, czego słuchamy, wąchamy czy smakujemy, tworzy w naszym umyśle właściwy obraz rzeczywistości. Podobnie dzieje się na Mszy Świętej. Patrząc, słuchają, czując i smakując uzmysławiamy sobie także rzeczywistość pozamaterialną, nadprzyrodzoną, lepiej ją pojmując. Ciekawe, prawda? Nie jesteśmy przecież aniołami…

Dlatego też nie bez znaczenia jest wyposażenie świątyni, obecne w niej sprzęty, kolory, ich ułożenie itd. Centrum kościoła stanowi ołtarz, jednak wnętrze zawiera wiele innych sprzętów, które służą temu, aby nasza pobożność mogła się rozwijać, pięknie wzrastać ku Panu Bogu. Każda świątynia ma swój specyficzny wystrój, ale wiele przedmiotów znajduje się w każdym kościele.

Kropielnica, czyli naczynie z wodą święconą, znajdujące się przy wejściu do każdego kościoła. Wierni zanurzają w niej opuszki palców i czynią znak krzyża – przypomnienie zobowiązań podjętych przy chrzcie świętym [na temat wody święconej i znaku krzyża była mowa we wcześniejszej mini katechezie o Mszy Świętej] .

Puszka dla biednych znajduje się zwykle w pobliżu wejścia [w naszym kościele przy figurze św. Antoniego]. Od pierwszych wieków zwyczajem wiernych było dzielenie się dobrami materialnymi z potrzebującymi („wiara bez uczynków jest martwa” – zob. Jk 2,14-26).

Figury i obrazy świętych – nie powinny rozpraszać w czasie liturgii, ale pomagać w zwróceniu uwagi na rzeczywistość świata nadprzyrodzonego. Warto mieć świadomość,
że z Aniołami i Świętymi modlimy się w czasie każdej Mszy Świętej.

Ołtarz, czyli stół ofiarny Mszy świętej – centralny punkt prezbiterium, wykonany z kamienia lub innego trwałego materiału (np. granitu, marmuru, piaskowca), nakryty co najmniej jednym obrusem. Najważniejszym elementem ołtarza jest kamienna mensa, gdzie skrywa się relikwie świętych. [Czy wiecie kogo relikwie zawiera ołtarz w naszym parafialnym kościele?] W nowych ołtarzach funkcję mensy przejmuje często portakryl – kamienna, kwadratowa płytka z wydrążonym zagłębieniem na relikwie.

Ambona i pulpit. Ambona (z języka greckiego ambon "szczyt", "podwyższenie", łac. ambo), kazalnica – w budownictwie sakralnym miejsce służące do czytania tekstów liturgicznych, głoszenia kazań. W rozumieniu liturgii katolickiej ambona jest stołem (ołtarzem) Słowa Bożego. Jest to miejsce, na którym odbywa się druga część liturgii Mszy Świętej, czyli liturgia słowa. Ambona może być wykorzystana jedynie do głoszenia słowa Bożego, dlatego powinno się unikać traktowania jej jako miejsca do wygłaszania ogłoszeń (miejscem do tego właściwym jest wobec tego miejsce przewodniczenia – z reguły okolica sedilii – miejsce w kościele przeznaczone dla celebransa i służby liturgicznej).

W naszej świątyni parafialnej jest pulpit, przy którym stoi i przemawia celebrans (w części wstępnej i końcowej Mszy Świętej).

Krzyż – stały lub ruchomy, musi być wyraźnie widoczny podczas Mszy Świętej, odtwarza w bezkrwawy sposób ofiarę Jezusa Chrystusa na Kalwarii.

Świece (w dzisiejszych czasach nie służą już praktycznemu celowi oświetlenia wnętrza) – symbolizują radość i podniosły nastrój. Przypominają nam Objawienie Boga, któremu w historii towarzyszyły ogień i światło. W czasie Mszy świętej, obok ołtarza lub na nim, palą się co najmniej dwie świece.

Wielką świecę paschalną (Paschał) zapala się po raz pierwszy w ciemności, w wigilię Wielkiej Nocy, a później w czasie liturgii okresu wielkanocnego, a także podczas chrztów i pogrzebów. Paschał jest żywym przypomnieniem naszej wiary w zmartwychwstanie Chrystusa. Każda niedziela jest przedłużeniem pamiątki zmartwychwstania Chrystusa, dlatego w niedziele również zapala się Paschał).

Gabriela Seifert-Knopik
W swoich rozważaniach posłużyłam się również tekstem książki: Charlene Altemose pt. „Co powinieneś wiedzieć o Mszy świętej?” oraz tekstem Wikipedii

Na ostatnim spotkaniu biblijnym czytaliśmy tzw. Kazanie na Górze, czyli 5, 6 i 7 rozdział Ewangelii według św. Mateusza. Treść Kazania jest bardzo „gęsta”, każde praktycznie zdanie zawiera bardzo dużo mądrości, pouczeń, światła. W Wikipedii czytamy: „Kazanie na górze – seria nauczań, które według Ewangelii Mateusza (Mt 5,1–7,28) i Łukasza (Łk 6,17–49) zostały wygłoszone przez Jezusa Chrystusa. Do bardziej znanych części Kazania na górze należy Osiem błogosławieństw oraz modlitwa "Ojcze nasz”.

Niektórzy pierwszą część Kazania na Górze nazywają kodeksem moralności chrześcijańskiej. Osiem błogosławieństw to jedne z najważniejszych nauk Jezusa. Nowa moralność, którą pokazał nam Jezus polega bowiem na wypełnieniu duchem miłości dawnej litery Prawa. Czytając tekst Kazania widzimy, że ta nowa moralność, wbrew pozorom, jest jeszcze bardziej wymagająca niż przestrzeganie Prawa. Chodzi bowiem o wewnętrzną intencję, o postawę serca, a nie tylko o czyn zewnętrzny.

Chrześcijaństwo nie polega bowiem jedynie na życiu nieskazitelnym, bez grzechu. Samo wystrzeganie się grzechów, unikanie okazji do ich popełniania jest bardzo ważne, ale niewystarczające. Mamy być szczęśliwi, czyli błogosławieni. Jezus chce, aby nasze życie było obfite, pełne sensu, wypełnione dobrem, pięknem, prawdą i miłością. Nie jesteśmy stworzenie do przeciętności.

Pan Bóg w raju lepił każdego człowieka „osobno”, a nie taśmowo. WSZYSCY RODZIMY SIĘ JAKO ORYGINAŁY ALE WIELU UMIERA JAKO FOTOKOPIE – to zdanie bł. Carlo Acutis’a, który zakończył swoje życie w wieku zaledwie 15 lat i zdążył uczynić wiele dobra: „Cieszę się, – powiedział - że umieram tak wcześnie, bo nie zmarnowałem ani minuty życia na rzeczy, które nie podobałyby się Bogu”.

Słowo Boże wskazuje nam drogę jak pięknie żyć. Sama zewnętrzna pobożność nie wystarcza, nie otwiera bramy do królestwa niebieskiego: „Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego” (Mt 5,29).

W Kazaniu na Górze Pan Jezus pokazał nam jak być szczęśliwym (błogosławionym) nawet gdy jest się ubogim, cichym, smutnym. Jezus ma zaufanie do swoich uczniów, nazywając ich „solą ziemi” i „świtałem świata”. Wskazuje prawdziwego ducha przykazań, którym jest prawo miłości. Przykazania: „Nie zabijaj” czy „Nie cudzołóż” odnosi również (a może przede wszystkim) do intencji serca. Nakazuje kochać nawet nieprzyjaciół. Jałmużnę należy dawać nie na pokaz, modlić się w „ukryciu” (czyli sercem, w swojej „izdebce”), pościć nie na pokaz. Jezus przedkłada dobra duchowe nad materialne. Mamy gromadzić sobie skarby w niebie, bo tam ich nam nikt nie ukradnie ani nie zniszczy (co jest nieuchronne w stosunku do dóbr ziemskich) – Mt 6, 19-20. Nie mamy się zbytnio troszczyć o sprawy materialne, bo tak naprawdę niewiele potrzeba do szczęścia. (Dziś w wielu krajach wysoko rozwiniętych wraca się do minimalizmu i prostoty na przekór konsumpcyjnemu stylowi życia). Jezus poleca modlić się wytrwale, gdyż Ojciec daje dobre rzeczy swoim dzieciom. My jednak nie zawsze wiemy, co jest dla nas dobre, myślimy często inaczej niż Bóg, stąd niejednokrotnie czujemy się przez Niego niewysłuchani. Nasza droga do Królestwa jest wąska, ponieważ opiera się na słuchaniu i wypełnianiu woli Bożej. A jakże często nie umiemy lub nie chcemy słuchać Boga, robimy po swojemu, ufamy sobie, swoim pomysłom, niekiedy nawet na zewnątrz bardzo wzniosłym czy „pobożnym”.

Słowo Boże daje nam światło jak żyć, za Kim pójść, co wybierać. Rozjaśnia nasze ciemności, wątpliwości, niewiedzę. Kto żyje blisko Pana Boga, kto trwa w łączności z Duchem Świętym, ten wie jak żyć, ten będzie dobrze wybierał w swoim życiu, będzie przynosił dobre owoce i będzie bardzo szczęśliwy.

Gabriela Seifert-Knopik

Wszystkich chętnych na majową pielgrzymkę do WŁOCH prosimy o kontakt

z ks. Proboszczem do dnia 25 listopada 2023 r.

Szczegóły poniżej:

Radujcie się w Panu

Podaję wam tu rodzaj apostolstwa, które nie domaga się od was ciężkiej pracy, wielkich umartwień i trudów, ale które szczególnie dziś, w naszych czasach, bardzo jest pożądane, potrzebne i skuteczne, mianowicie apostolstwo uśmiechu.

Uśmiech rozprasza chmury nagromadzone w duszy. Uśmiech na twarzy pogodnej mówi o szczęściu wewnętrznym duszy złączonej z Bogiem, mówi o pokoju czystego sumienia,
o beztroskim oddaniu się w ręce Ojca niebieskiego, który karmi ptaki niebieskie, przyodziewa lilie polne i nigdy nie zapomina o tych, co Jemu bez granic ufają. Uśmiech na twej twarzy pozwala zbliżyć się bez obawy do ciebie, by cię o coś poprosić, o coś zapytać - bo twój uśmiech już z góry obiecuje chętne spełnienie prośby. Nieraz uśmiech twój wlać może do duszy zniechęconej jakby nowe życie, nadzieję, że nastaną lepsze czasy, że nie wszystko stracone, że Bóg czuwa. Uśmiech jest nieraz tą gwiazdą, co błyszczy wysoko i wskazuje, że tam na górze bije serce Ojcowskie, które zawsze gotowe jest zlitować się nad nędzą ludzką.
Ciężkie dziś życie, pełne goryczy, i Bóg sam zarezerwował sobie prawo uświęcania ludzi przez krzyż. Nam zostawił zadanie pomagać innym w bolesnej wędrówce po drodze krzyżowej przez rozsiewanie wokoło małych promyków szczęścia i radości. Możemy to czynić często, bardzo często, darząc ludzi uśmiechem miłości i dobroci, tym uśmiechem, który mówi o miłości i dobroci Bożej.
Mieć stały uśmiech na twarzy, zawsze - gdy słońce świeci albo deszcz pada, w zdrowiu lub w chorobie, w powodzeniu albo gdy wszystko idzie na opak - o to niełatwo! Uśmiech ten świadczy, że dusza twa czerpie w Sercu Bożym tę ciągłą pogodę duszy, że umiesz zapomnieć o sobie, pragnąc być dla innych promykiem szczęścia.

św. Urszula Ledóchowska

Znamy Takiego, co  zawsze jest uśmiechnięty

Tym razem radość z tego,  że porządnie "chlapnął"...

Małe, a cieszy 😊

Dziekujemy księże Proboszczu za każdy Twój uśmiech.