Jezus źródłem wody tryskającym ku życiu wiecznemu

Z dzisiejszej Ewangelii

Jezus przybył do miasta samarytańskiego zwanego Sychar, w pobliżu pola, które dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle. Było to około szóstej godziny.

Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta, by zakupić żywności.

Na to rzekła do Niego Samarytanka: «Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? » Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem.

Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej».

Powiedziała do Niego kobieta: «Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło?»

W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: «Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu».

Rzekła do Niego kobieta: «Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać. Widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga».

Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».

Rzekła do Niego kobieta: «Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko».

Powiedział do niej Jezus: «Jestem nim Ja, który z tobą mówię».

Wielu Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety. Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego, prosili Go, aby u nich został. Pozostał tam zatem dwa dni. I o wiele więcej ich uwierzyło dzięki Jego słowu, a do tej kobiety mówili: «Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, usłyszeliśmy bowiem na własne uszy i wiemy, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata».

Krótkie rozważanie

Boska miłość pewnego dnia wkroczyła w skomplikowane i trudne życie Samarytanki – i nie był to przypadek, ale precyzja Opatrzności Bożej. Pan Jezus zechciał czekać na nią w samo południe. „Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. Nadeszła [tam] kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!»”. Kobieta była zaskoczona i daleka od spełnienia prośby. Potrzebna była dłuższa rozmowa, zanim się otwarła i przeżyła olśnienie oraz radość ze spotkania Jezusa.

Mistrz ze swej strony nie dał się zbić z tropu ani na moment. Jego gorącym pragnieniem było (i jest) dotrzeć do każdego człowieka i pomóc zrozumieć trawiącą go tęsknotę, jego duchowe pragnienie. Nie dając się zniechęcić, zwrócił się do Samarytanki: „O, gdybyś znała dar Boży i [wiedziała], kim jest Ten, kto ci mówi: «Daj Mi się napić» – prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej”. „Prosiłabyś”. Prosiłabyś usilnie, i to co prędzej! Jezus podpowiada Samarytance, co ma czynić: ma prosić o „wodę żywą”, a jest nią Boska miłość. Ta sama, która jednoczy Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Samarytanka przeżyła sporo lat i „zaliczyła” kilka rozczarowujących „miłosnych przygód”. Wtrąciły ją one w opłakany stan. Doszło do tego, że nawet po zwykłą wodę chodziła do studni wtedy, gdy nie było tam innych kobiet z miasteczka. Bała się ich spojrzeń i osądów. I oto dla kogoś takiego jak ona zaczął się nowy rozdział życia. Sprawił to Jezus – Mesjasz. Pojawił się w krytycznym momencie jej życia i subtelnie nawiązując do jej źle „rozgrywanego” pragnienia miłości, otwarł ją na miłość prawdziwą, Boską. Odsłonił jej pragnienie samego Boga. Płaszczyzną dla spotkania Jezusa i Samarytanki okazało się pragnienie.

Zauważmy, że te różne pragnienia i najgłębsze pragnienie – to coś, na co wrażliwa jest każda osoba jako Bogu podobna! To na gruncie pragnienia może dojść do poważnego spotkania i poważnej rozmowy. Gdy rozmówcą jest Jezus, to zawsze padają wyznanie miłości i propozycja wymiany miłości oraz zaproszenie do doświadczenia przebóstwiającego zjednoczenia stworzenia ze Stwórcą.

O. Krzysztof Osuch, jezuita

wykorzystano rysunek ze strony www.touchofart.eu i www.niedziela.pl

Już od czwartku 16 marca rozpoczynamy w naszej parafii

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE

Poprowadzi je ks. Tadeusz Słocki, emerytowany proboszcz parafii Św. Michała Arch. w Opolu Półwsi i długoletni kapelan więzienny.

wykorzystano rysunek ze strony www.emkielce.pl

1. Nauczanie Społeczne Kościoła (Katolicka Nauka Społeczna)

Oprócz nauki o dogmatach i doktrynach Kościół ma także własną katolicką naukę społeczną. Wszyscy ludzie jako dzieci Boże posiadają jedyną w swoim rodzaju godność. Kościół w swojej nauce społecznej opowiada się za tym, żeby ta ludzka godność wszystkich ludzi urzeczywistniała się w przestrzeni społecznej. Nie chce narzucać polityce i gospodarce swojej woli. Tam jednak, gdzie polityka i gospodarka naruszają godność ludzką, Kościół musi zainterweniować. „Radości nadzieja, smutek i lęk ludzi w naszych czasach, szczególnie ubogich i wszelkich uciśnionych, są również radością i nadzieją, smutkiem i lękiem uczniów Chrystusa" (Sobór Watykański II, Gaudium etspes, 1). W swojej nauce społecznej Kościół konkretyzuje to zdanie. I pyta: Jak możemy wziąć odpowiedzialność za pomyślność i słuszne postępowanie wszystkich, także niechrześcijan? Jak powinno wyglądać sprawiedliwe współżycie ludzi, sprawiedliwe instytucje polityczne, gospodarcze i społeczne? W zaangażowaniu na rzecz sprawiedliwości Kościołem kieruje ta miłość, która jest wpatrzona w miłość Chrystusa do ludzi. (Więcej informacji nt. katolickiej nauki społecznej znajdziemy w katechizmie dla młodych od numeru 439, jak również w KKK od numeru 2419).

2. Chrześcijanie są zobowiązani angażować się w politykę i sprawy społeczne

Szczególnym zadaniem świeckich jest angażowanie się w sprawy polityczne, społeczne i gospodarcze w duchu Ewangelii, miłości, prawdy i sprawiedliwości. Kierunek działania został w tym względzie wyznaczony przez Katolicką Naukę Społeczną. Z posługą biskupów, kapłanów i życiem zakonnym nie da się pogodzić aktywności politycznej. Oni muszą być dla wszystkich. W niniejszym tekście chciałam zwrócić uwagę szczególnie na dwie sprawy, o których mowa w katechizmie praca i dzielenie się z ubogimi. Obie te kwestie nadają się – moim zdaniem – na refleksję szczególnie w przypadającym obecnie okresie Wielkiego Postu.

3. Bóg polecił ludziom pracować i dzielić się z ubogimi.

Wspólnym wysiłkiem mamy zachowywać i kontynuować dzieło stworzenia: „Wziął więc Pan Bóg człowieka i dał mu odpocząć w ogrodzie Eden, aby go uprawiał i strzegł" (Rdz 2, 15). Praca jest dla większości ludzi podstawą egzystencji. Bezrobocie jest wielkim złem, z którym należy stanowczo walczyć. Z jednej strony mamy dzisiaj wielu ludzi, którzy chętnie podjęliby pracę, ale nie mogą jej znaleźć, z drugiej zaś pracoholików, którzy poza pracą nie mają już czasu na Boga i relacje z innymi ludźmi. Z jednej strony wielu ludzi nie może ze swoich pensji wyżywić siebie i swoich rodzin, z drugiej są tacy, którzy zarabiają tak dużo, że mogą pławić się w niewyobrażalnym luksusie. Praca nie jest celem samym w sobie, lecz ma służyć urzeczywistnieniu społeczności godnych ludzi. Dlatego Katolicka Nauka Społeczna opowiada się za takim porządkiem ekonomicznym, w którym wszyscy ludzie aktywnie współdziałają i mogą partycypować w wypracowanym dobrobycie. Kościół opowiada się za sprawiedliwą zapłatą, która wszystkim umożliwi egzystencję godną człowieka, a od bogatych domaga się cnoty umiarkowania i solidarnego dzielenia się z innymi.
Czy ubóstwo i zacofanie to nieusuwalne piętno? Bóg powierzył nam bogatą ziemię, która byłaby w stanie zaoferować wystarczającą ilość miejsca i pokarmu dla wszystkich ludzi. Jednak istnieją regiony i kraje, gdzie wielu ludzi nie ma nawet tego, co najpotrzebniejsze, by móc żyć. Podział świata ma swoje bardzo złożone, historyczne przyczyny, ale można to zmienić. Kraje bogate mają moralny obowiązek pomóc wyjść krajom zacofanym z ubóstwa poprzez wspieranie ich rozwoju i stworzenie sprawiedliwych stosunków ekonomicznych i handlowych. Na naszym świecie 1,4 miliarda ludzi musi przeżyć za mniej niż 1 euro dziennie. Cierpią z powodu braku żywności, wody pitnej, najczęściej nie mają dostępu do edukacji i opieki medycznej. Szacuje się, że codziennie więcej niż 25 000 ludzi umiera z niedożywienia. Wielu z nich to dzieci.

Refleksja
Katechizm bardzo szeroko podchodzi do siódmego przykazania. Negatywne sformułowanie: „Nie kradnij” ma swoje pozytywne odniesienie, które możemy określić jako: Chroń to, co jest wartościowe, troszcz się, angażuj w to (to jest praca!), a nawet walcz, dziel się tym z potrzebującymi, bądź z nimi solidarny. Bo wartość, dobra materialne czy duchowe, to coś cennego, a niekiedy nawet bez-cennego, za co ludzie oddają swoje siły, energię czas, a nawet zdrowie i życie. Oby te dobra służyły nie tylko nam, ale były naszym wkładem także dla innych bliźnich. Więc kiedy robię sobie rachunek sumienia z siódmego przykazania nie mogę nigdy usprawiedliwiać się przysłowiową formułką „porządnego katolika”: „Nikogo nie zabiłem, nie okradłem, więcej grzechów nie pamiętam”. Bóg zapyta o dobro, o szacunek do pracy włożonej przez innych, o miłość do bliźniego…

Na podstawie Katechizmu Kościoła katolickiego dla młodych YOUCAT 438.440.444
(por. też KKK 2419nn) - opracowała Gabriela Seifert-Knopik

Z dzisiejszej Ewangelii

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim.

Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza».

Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli.

A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.

A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie»

Przemienienie na górze Tabor przygotowało Apostołów na mękę Chrystusa. Mam nadzieję, że i każdemu z nas Bóg da moment doświadczenia swej obecności, że przeżyliśmy już albo przeżyjemy moment Jego objawienia, że krzykniemy: „Panie, dobrze, że tu jesteśmy!”. Pamiętajmy, że to tylko moment przygotowania, motywacja do niezachwiania się w drodze na ukrzyżowanie. Niech czas Wielkiego Postu będzie czasem doświadczenia Boga i odważnego pójścia z Nim przed Sanhedryn, Wysoką Radę, namiestnika i w końcu na drogę krzyżową.

Św. Jan Paweł II, gdy ogłaszał pięć nowych tajemnic Różańca, napisał, że Przemienienie, które według tradycji miało miejsce na górze Tabor, jest w pełnym tego słowa znaczeniu tajemnicą światła. „Chwała Bóstwa rozświetla oblicze Chrystusa, kiedy Ojciec uznaje Go wobec porwanych zachwytem Apostołów, wzywa ich, aby Go słuchali, i przygotowuje do przeżycia z Nim bolesnego momentu męki, aby doszli z Nim do radości zmartwychwstania i do życia przemienionego przez Ducha Świętego” – wyjaśnił.

Od Redakcji:

Podczas parafialnej pielgrzymki do Ziemii świętej bylismy w tym miejscu, na tej wysokiej górze Tabor.

Góra Tabor – samotna góra o majestatycznym kształcie, wznosząca się na wysokość 588 m nad poziom morza obok najurodzajniejszej doliny Izraela, którą dawniej nazywano Doliną Jizreel (Doliną Ezdrelon). Święta góra północnych pokoleń Izraela (Zabulona, Neftalego i Issachara), została nazwana później (w poł. XII wieku po Chr.) przez Arabów, „Dżabal at-Tur”, co oznacza górę „par excellence” czyli górę świętą. Arabowie w ten sposób określają jedynie cztery góry: Synaj, Tabor, Garizim i Oliwną w Jerozolimie. Ślady osadnictwa na Górze Tabor sięgają siedemdziesiąt tysięcy lat w przeszłość. Góra Tabor zachwyca nie tylko swoim kształtem i rozciągającym się z niej widokiem, ale także brzmieniem swojej nazwy, która często pojawiała się w historii zarówno w czasach Starego Testamentu, jak i po Chrystusie.

Na rozległej płaszczyźnie szczytowej Taboru (długa 1200 m i szeroka ok. 400) zbudowano natomiast już w IV wieku sanktuarium poświęcone tajemnicy Przemienienia. Później wzniesiono tu trzy bazyliki na pamiątkę trzech przybytków, o których mówi Piotr w ewangelicznym opowiadaniu.

Obecnie szczyt Taboru podzielony jest między franciszkanów (część południowa) i Greków prawosławnych (część północna), którzy posiadają klasztor św. Eliasza. Franciszkanie przeprowadzili liczne badania archeologiczne, ukazujące dzieje kultu chrześcijańskiego na tej górze, mają na niej klasztor i hospicjum dla pielgrzymów, a w 1924 roku zbudowali wspaniałą bazylikę. Bazylika jest trójnawowa i posiada dwie kaplice.

Trochę naszych wspomnień...

Byliśmy tam z pielgrzymką

Msza święta, w której uczestniczyliśmy w takim miejscu, a do tego odprawiona przez naszego Księdza Proboszcza, zostanie na długo w naszej pamięci

W bazylice główny ołtarz znajduje się w prezbiterium nad kryptą, pielgrzymi natomiast uczestniczą w Mszach świętych odprawianych w krypcie i bocznych kaplicach. W nawach bocznych znajdują się ołtarze Matki Bożej (w lewej; tu przechowuje się Najświętszy Sakrament) i św. Franciszka (w prawej).

Przy opracowaniu wykorzystano materiały ze strony:

www.niedziela.pl

www.sanktuaria.maps24.eu/item/gora-tabor

www.deon.pl

zdjęca: własne archiwum

1. Jak powinniśmy się obchodzić ze stworzeniem?

Spełniamy stwórczy nakaz Boga, kiedy troszczymy się o ziemię, przestrzegamy jej praw, dbamy o mnogość żyjących na niej gatunków, jej naturalne piękno i jej bogactwa, tak żeby również przyszłe pokolenia mogły bezpiecznie żyć na ziemi.
Siódme przykazanie domaga się poszanowania integralności stworzenia. Zwierzęta, jak również rośliny i byty nieożywione, są z natury przeznaczone dla dobra wspólnego ludzkości w przeszłości, obecnie i w przyszłości. Korzystanie z bogactw naturalnych, roślinnych i zwierzęcych świata nie może być oderwane od poszanowania wymagań moralnych. Panowanie nad bytami nieożywionymi i istotami żywymi, jakiego Bóg udzielił człowiekowi, nie jest absolutne; określa je troska o jakość życia bliźniego, także przyszłych pokoleń; domaga się ono religijnego szacunku dla integralności stworzenia.
W Księdze Rodzaju czytamy: „Bądźcie płodni, mnóżcie się i zaludniajcie ziemię oraz czyńcie ją sobie poddaną. Panujcie nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszelką istotą poruszającą się po ziemi" (Rdz 1, 28). To „panowanie na ziemi" nie oznacza absolutnego prawa posługiwania się i dysponowania ożywioną i nieożywioną przyrodą,
zwierzętami i roślinami według własnego uznania. Być stworzonym na obraz Boży oznacza, że człowiek jak pasterz i zarządca ma się troszczyć o stworzenie Boże. Napisano bowiem: „Wziął więc Pan Bóg człowieka i dał mu odpocząć w ogrodzie Eden, aby go uprawiał i strzegł" (Rdz 2, 15)

2. Jak powinniśmy obchodzić się ze zwierzętami?

Zwierzęta są stworzeniami, tak jak my. Kochamy je i powinniśmy się z ich powodu cieszyć, podobnie jak z ich istnienia cieszy się Bóg. Również zwierzęta są czującymi stworzeniami Bożymi. Grzechem jest je męczyć, zadawać im cierpienie i bezsensownie zabijać. Jednakże człowiek nie powinien stawiać miłości do zwierząt ponad miłość do ludzi. Zwierzęta są stworzeniami Bożymi. Bóg otacza je swoją opatrznościową troską. Przez samo swoje istnienie błogosławią Go i oddają Mu chwałę. Także ludzie są zobowiązani do życzliwości wobec nich. Warto przypomnieć, z jaką delikatnością traktowali zwierzęta tacy święci, jak św. Franciszek z Asyżu czy św. Filip Nereusz.
Bóg powierzył zwierzęta panowaniu człowieka, którego stworzył na swój obraz. Jest więc uprawnione wykorzystywanie zwierząt jako pokarmu i do wytwarzania odzieży. Można je oswajać, by towarzyszyły człowiekowi w jego pracach i rozrywkach.
Doświadczenia medyczne i naukowe na zwierzętach, jeśli tylko mieszczą się w rozsądnych
granicach, są praktykami moralnie dopuszczalnymi, byle tylko mieściły się w rozsądnych
granicach i przyczyniały ponieważ przyczyniają się do leczenia i ratowania życia ludzkiego.

Warto jeszcze przytoczyć co na temat troski o środowisko mają do powiedzenia ostatni nasi wielcy papieże:
„Słusznie angażujecie się w ochronę środowiska, zachowanie roślin i zwierząt! Powiedzcie jeszcze bardziej zdecydowane tak dla ludzkiego życia, które w porządku stworzenia przewyższa wszystkie stworzone rzeczywistości świata widzialnego! (Jan Paweł II, 8.09.1985 r.)
„Z doświadczenia widać, że każde nieuwzględnienie praw przyrody szkodzi współżyciu ludzi i na odwrót. Coraz wyraźniej wychodzi na jaw nierozerwalny związek między pokojem ze stworzeniem a pokojem wśród ludzi” (Benedykt XVI, 1.01.2007 r.)

Na podstawie Katechizmu Kościoła katolickiego dla młodych YOUCAT 436-437
i KKK 2415-2417 - opracowała Gabriela Seifert-Knopik