Człowiek jest istotą cielesną, zmysłową. Już grecki filozof Arystoteles powiedział: „Nie ma nic w umyśle, czego by przedtem nie było w zmysłach.” Dlatego też to na co patrzymy, czego słuchamy, wąchamy czy smakujemy, tworzy w naszym umyśle właściwy obraz rzeczywistości. Podobnie dzieje się na Mszy Świętej. Patrząc, słuchają, czując i smakując uzmysławiamy sobie także rzeczywistość pozamaterialną, nadprzyrodzoną, lepiej ją pojmując. Ciekawe, prawda? Nie jesteśmy przecież aniołami…
Dlatego też nie bez znaczenia jest wyposażenie świątyni, obecne w niej sprzęty, kolory, ich ułożenie itd. Centrum kościoła stanowi ołtarz, jednak wnętrze zawiera wiele innych sprzętów, które służą temu, aby nasza pobożność mogła się rozwijać, pięknie wzrastać ku Panu Bogu. Każda świątynia ma swój specyficzny wystrój, ale wiele przedmiotów znajduje się w każdym kościele.
Kropielnica, czyli naczynie z wodą święconą, znajdujące się przy wejściu do każdego kościoła. Wierni zanurzają w niej opuszki palców i czynią znak krzyża – przypomnienie zobowiązań podjętych przy chrzcie świętym [na temat wody święconej i znaku krzyża była mowa we wcześniejszej mini katechezie o Mszy Świętej] .
Puszka dla biednych znajduje się zwykle w pobliżu wejścia [w naszym kościele przy figurze św. Antoniego]. Od pierwszych wieków zwyczajem wiernych było dzielenie się dobrami materialnymi z potrzebującymi („wiara bez uczynków jest martwa” – zob. Jk 2,14-26).
Figury i obrazy świętych – nie powinny rozpraszać w czasie liturgii, ale pomagać w zwróceniu uwagi na rzeczywistość świata nadprzyrodzonego. Warto mieć świadomość,
że z Aniołami i Świętymi modlimy się w czasie każdej Mszy Świętej.
Ołtarz, czyli stół ofiarny Mszy świętej – centralny punkt prezbiterium, wykonany z kamienia lub innego trwałego materiału (np. granitu, marmuru, piaskowca), nakryty co najmniej jednym obrusem. Najważniejszym elementem ołtarza jest kamienna mensa, gdzie skrywa się relikwie świętych. [Czy wiecie kogo relikwie zawiera ołtarz w naszym parafialnym kościele?] W nowych ołtarzach funkcję mensy przejmuje często portakryl – kamienna, kwadratowa płytka z wydrążonym zagłębieniem na relikwie.
Ambona i pulpit. Ambona (z języka greckiego ambon "szczyt", "podwyższenie", łac. ambo), kazalnica – w budownictwie sakralnym miejsce służące do czytania tekstów liturgicznych, głoszenia kazań. W rozumieniu liturgii katolickiej ambona jest stołem (ołtarzem) Słowa Bożego. Jest to miejsce, na którym odbywa się druga część liturgii Mszy Świętej, czyli liturgia słowa. Ambona może być wykorzystana jedynie do głoszenia słowa Bożego, dlatego powinno się unikać traktowania jej jako miejsca do wygłaszania ogłoszeń (miejscem do tego właściwym jest wobec tego miejsce przewodniczenia – z reguły okolica sedilii – miejsce w kościele przeznaczone dla celebransa i służby liturgicznej).
W naszej świątyni parafialnej jest pulpit, przy którym stoi i przemawia celebrans (w części wstępnej i końcowej Mszy Świętej).
Krzyż – stały lub ruchomy, musi być wyraźnie widoczny podczas Mszy Świętej, odtwarza w bezkrwawy sposób ofiarę Jezusa Chrystusa na Kalwarii.
Świece (w dzisiejszych czasach nie służą już praktycznemu celowi oświetlenia wnętrza) – symbolizują radość i podniosły nastrój. Przypominają nam Objawienie Boga, któremu w historii towarzyszyły ogień i światło. W czasie Mszy świętej, obok ołtarza lub na nim, palą się co najmniej dwie świece.
Wielką świecę paschalną (Paschał) zapala się po raz pierwszy w ciemności, w wigilię Wielkiej Nocy, a później w czasie liturgii okresu wielkanocnego, a także podczas chrztów i pogrzebów. Paschał jest żywym przypomnieniem naszej wiary w zmartwychwstanie Chrystusa. Każda niedziela jest przedłużeniem pamiątki zmartwychwstania Chrystusa, dlatego w niedziele również zapala się Paschał).
Gabriela Seifert-Knopik
W swoich rozważaniach posłużyłam się również tekstem książki: Charlene Altemose pt. „Co powinieneś wiedzieć o Mszy świętej?” oraz tekstem Wikipedii