Nie możemy przejść bezpośrednio od hałasu ulicznego do Bożego ołtarza. Pierwsza część Mszy Świętej – obrzędy wstępne mają nas wprowadzić do tego wielkiego „misterium naszej wiary”.
Zanim wejdziemy do głównej części świątyni, najczęściej w przedsionku (holu) napotykamy na naczynie z woda święconą. Zrobienie znaku krzyża wodą święconą jest czynnością bardzo wymowną. Woda święcona przypomina nam o chrzcie świętym, który to nie tylko gładzi nasz grzech pierworodny (oraz wszystkie dotychczas popełnione grzechy), ale także włącza nas ontycznie (bytowo) w życie Jezusa, w Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Jesteśmy włączeni we wspólnotę Kościoła, czyli we wspólnotę osób ochrzczonych w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Stąd znak krzyża przypomina nam o Trzech Osobach Boskich, które zapraszają nas do uczestnictwa w swoim życiu – w życiu we wspólnocie z Bogiem, który jest Wspólnotą.
Uroczystą Mszę świętą niedzielną niekiedy poprzedza pewien obrzęd przygotowawczy: aspersja, czyli pokropienie wodą święconą. Następnie kapłan wchodzi do prezbiterium przy śpiewie introitu [śpiewu na wejście] i zaczyna modlitwy u stopni ołtarza razem z ministrantami. Głównym składnikiem tych modlitw jest wyznanie grzechów. Przypominając dzień naszego chrztu, kiedy woda spłynęła po naszym czole, aby oczyścić dusze z grzechu pierworodnego, pokropienie wodą święconą ma nas przysposobić do oczyszczenia z naszych grzechów uczynkowych. To pierwsze przygotowanie do Najświętszej Ofiary, antyfona: „Widziałem wodę wypływającą ze Świątyni”, liturgia zapożycza ze Starego Testamentu, z wizji proroka Ezechiela na temat liturgii niebieskiej, której echem są nasze ceremonie ziemskie. Kościół widzi w tym symbol wody, która wypłynęła z boku Chrystusa na Kalwarii.
„W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” – początkowy znak krzyża podczas Mszy Świętej jest znakiem życia, które Jezus wysłużył nam podczas śmierci krzyżowej. Jezus wynagrodził za grzech Adama i za nasze grzechy. Usunął w ten sposób barierę między Nim i nami i ofiarował nam swą przyjaźń, życie nadprzyrodzone. Źródłem i gwarancją tego nowego życia jest Jego Zmartwychwstanie. To przez Krzyż Chrystusa otrzymaliśmy życie i od tego znaku zaczyna się Msza Święta, uobecniająca ofiarę Krzyża i Zmartwychwstania Chrystusa.
Zrobienie znaku krzyża jest wyznaniem naszej wiary. Jest też znakiem ofiary Chrystusa, a więc miłosiernej miłości. Dlatego też kreślenie znaku krzyża np. na czole dziecka czy kogoś bliskiego, jest wyrazem miłości osoby, która to czyni oraz miłości Boga do tej osoby. Znak krzyża jest również znakiem nadziei, ponieważ zwiastuje nam łaski, które wysłużył dla nas Pan Jezus na Krzyżu.
Reasumując: Świadome uczynienie znaku krzyża oraz pokropienie wodą święconą pozwala nam pokonać barierę między nami a Panem Bogiem i wejść w wielkie tajemnice naszej wiary, które uobecniają się podczas Mszy Świętej. Te znaki możemy też przenieść na nasze życie codzienne błogosławiąc się nawzajem znakiem krzyża, a także pokrapiając się wodą święconą, którą niekiedy przechowujemy w kropielnicach domowych. Może warto uświadomić sobie na nowo i wykonywać te gesty z większą uważnością i nabożeństwem.
Gabriela Seifert-Knopik
(W swoich rozważaniach posłużyłam się tekstem książki: Jean-Denis Chalufour, pt. „Przewodnik po Mszy Świętej” i z niej zaczerpnęłam inspirację do napisania tego tekstu.)