Na zakończenie modlitwy eucharystycznej kapłan podnosi hostię i kielich. Ofiarowuje Ciało i Krew Chrystusa Bogu wezwaniem:
Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie, Boże, Ojcze wszechmogący, w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała, przez wszystkie wieki wieków. Wierni zaś odpowiadają: Amen. Ta krótka doksologia, wypowiadana (lub śpiewana) przez wszystkich kapłanów koncelebrujących Mszę świętą zawiera w sobie głębokie treści, którym warto się przyjrzeć bardziej szczegółowo.
1. „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie”
Dość łatwo mówić nam „przez Chrystusa”, przez którego wysłuchane są nasze modlitwy. Trudniej powiedzieć „z Chrystusem”, bo nie zawsze wiemy, czy jesteśmy z Nim, czy nie. Są kraje, w których żyją bogaci chrześcijanie, kaznodzieje ze złotymi zębami, a jubilerzy wyrabiają złote krzyżyki jak biżuterię, ludzie zaś modlą się: „Panie Jezu, bądź, ale żeby nigdy nie było krzyża!”. Mają Jezusa, ale nie chcą krzyża. Kiedy jesteśmy z Jezusem? Wtedy, kiedy idziemy z Nim ukrzyżowanym i dźwigającym krzyż. Najtrudniej być „w Chrystusie”. Być w Nim znaczy być w niepozornej Hostii, w ciągłej ofierze, w oddawaniu swojego życia z miłości, być w sercu wiecznej mszy świętej i ofiarowywaniu wszystkiego Panu Bogu poprzez Jezusa.
2. „Tobie, Boże, Ojcze wszechmogący, w jedności Ducha Świętego”
Jest to bardzo wymowna chwila, w której zgromadzeni w świątyni, wraz z całym Kościołem, otrzymaną w darze ofiarę Ciała i Krwi Chrystusa jednym aktem składają Bogu Ojcu. Jest to jakby zwieńczenie tego wszystkiego, co się działo dotychczas w liturgicznym obrzędzie.
3. „Wszelka cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków” – te słowa jako tzw. doksologia końcowa występują na zakończenie modlitwy eucharystycznej. Kiedy kapłan unosi patenę z Hostią i Kielich z Krwią Chrystusa włącza całe zgromadzenie liturgiczne w pulsujący życiem Bożym dynamizm uwielbienia Najwyższego.
4. „Amen” – tak niech będzie, niech się stanie, tak jest – odpowiadają wierni. Czasem to AMEN jest bardzo uroczyście wyśpiewane, niekiedy trzykrotnie (np. przez chór). Jest odpowiedzią ludu Bożego, aktem wiary. To „amen” ma swoją wymowę: staje się ono podjęciem zobowiązania. Dar własnego życia pośród szarej codzienności będzie kultem składanym Bogu w takim stopniu, w jakim człowiek będzie próbował kształtować swoje codzienne wybory w posłuszeństwie woli Ojca. To prawda, ludzkie posłuszeństwo nie będzie posłuszeństwem doskonałym. Dlatego przynoszony i składany na ołtarzu dar z własnego życia jest ofiarowany „przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie” – w jedności z tą jedną jedyną doskonałą ofiarą Nowego Przymierza.
Gabriela Seifert-Knopik
Inspiracją tekstu było dla mnie rozważanie ks. Jana Twardowskiego, Z kanonu mszy świętej (https://wdrodze.pl/article/z-kanonu-mszy-swietej/) oraz tekst ze strony: https://diecezjasandomierska.pl/co-to-jest-doksologia-na-zakonczenie-modlitwy-eucharystycznej-i-co-ona-wyraza/