A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas

Z dzisiejszej EWANGELII

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.

Pojawił się człowiek posłany przez Boga - Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości.

Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego - którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.

Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali - łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył.

Krótkie rozważanie

Obraz: Ewangelista w słowach Prologu przenosi nas ponad przestrzeń i czas, aby przedstawić postać Jezusa - Logosu (Słowa) oraz tego, kto Go poprzedza, Jana Chrzciciela. Przyjrzę się tym obrazom i skojarzeniom, jakie mi się nasuną. Zwrócę uwagę na swoje odczucia.

Myśl: Św. Jan Apostoł, bo on jest uważany za Ewangelistę, mówi o Logosie u Boga i Jego sprawczej roli w stworzeniu i odkupieniu. Powinniśmy Go słuchać i przyjmować, aby stać się dziećmi Boga. Jezus, który jest Słowem Boga do ludzkości, jest zarazem Synem i samym Bogiem. Jeśli przylgniemy do Niego stajemy się synami. Jeśli Go odrzucimy, odrzucimy naszą rzeczywistość synów. Ostatecznie chodzi o to za czym się opowiadamy. To jest nasz sąd, ale i sąd o nas. W słowach św. Jana widzimy też głęboką chrystologię - wiedzę i poznanie Jezusa, jakie miał pierwotny Kościół.

Emocja: „Wszystko przez Nie się stało”. Cały wszechświat, każda poszczególna rzeczywistość została powołana do istnienia przez Słowo i Ono jest źródłem wszystkiego. Jest w tym różnorodność i relacje, słuchanie i odpowiedź, akceptacja i odpowiedzialność, inteligencja i wolność. Wszechświat Słowa jest pozytywny, przeznaczony do życia i szczęścia.

Wezwanie: Poproszę o zrozumienie, „jak Bóg umiłował świat”. Podziękuję Panu za Jego utożsamienie się z nami, za prawdziwe człowieczeństwo, słabość i pokorę.
W ostatnim dniu roku kalendarzowego przez dłuższą chwilę zatrzymam się na spojrzeniu na mijający rok.

Przy opracowaniu wykorzystano materiały ze stron:mwww.Niedziela.pl, www.deon.pl

W orędziu noworocznym papież Franciszek nawiązał do tematu pokoju, który opiera się nie tylko na braku wojny, ale także na tzw. sprawiedliwości społecznej. Ojciec Święty kwestię tę podjął już wcześniej w bulli ogłaszającej Jubileusz Zwyczajny Roku 2025 (Spes non confundit – Nadzieja zawieść nie może), w której czytamy m.in:
Podejmując starożytne słowa proroków, Jubileusz przypomina, że dobra ziemi nie są przeznaczone dla nielicznych uprzywilejowanych, lecz dla wszystkich. Trzeba, aby ci, którzy posiadają bogactwo, byli hojni, dostrzegając oblicze swoich braci i sióstr w potrzebie. Myślę w szczególności o tych, którym brakuje wody i żywności: głód jest skandaliczną plagą w ciele naszego człowieczeństwa i zachęca wszystkich do wstrząśnienia sumieniami(…).

W związku z Rokiem Jubileuszowym chciałbym skierować jeszcze jedną serdeczną zachętę: jest ona zaadresowana do najbogatszych narodów, aby uznały powagę tak wielu podjętych decyzji i zgodziły się umorzyć długi krajów, które nigdy nie będą mogły ich spłacić. Jest to nie tylko kwestia wielkoduszności, ale przede wszystkim sprawiedliwości (…). Jak naucza Pismo Święte, ziemia należy do Boga, a my wszyscy mieszkamy na niej jako „przybysze i osadnicy” ( Kpł 25, 23). Jeśli naprawdę chcemy przygotować drogę pokoju na świecie, zaangażujmy się w usuwanie odległych przyczyn niesprawiedliwości, regulowanie niesprawiedliwych i niewypłacalnych długów oraz w zaspokajanie głodu” (nr 16-17).
Darowanie długów jest mocno powiązane z Jubileuszem, który przypominał Izraelitom, i ma też przypominać nam, iż dobra ziemskie należą do wszystkich, a nie do uprzywilejowanych (pamiętamy, że u Izraelitów ziemia wracała po 50 latach do swojego właściciela, ten kto ją nabył musiał ją oddać w roku jubileuszowym). Jest to warunek sprawiedliwości i pokoju między ludźmi, o czym dziś przypomina papież Franciszek. Izraelici mieli świadomość, że ziemia jest tak naprawdę własnością Pana: „Do Pana należy ziemia i to, co ją napełnia, świat i jego mieszkańcy” - powtarzali za psalmistą (Ps 24,1).

A w jaki sposób my możemy włączyć się w apel Ojca Świętego o sprawiedliwość i pokój na świecie? Wobec powyższego na pewno można zastanowić się nad naszym stosunkiem do osób, które są nam coś winne. Niejednokrotnie trudno nam przyjmować pewne straty majątkowe (np. nieoddane pożyczki, niesprawiedliwe podziały spadkowe itd.). A jednak rzeczą ogromnie ważną jest odpuszczanie naszym dłużnikom. I nie chodzi tu tylko o długi materialne, ale także wszelkie przewinienia bliźnich wobec nas. Droga chrześcijanina polega na odpuszczaniu win, tak, jak odpuszcza nam nasz Ojciec niebieski. Tak modlimy się w „Ojcze nasz”: „I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. W języku greckim polskie słowo „odpuszczamy” (afekamen) oznacza czynność wykonaną wcześniej, której owoce trwają do chwili obecnej. Stąd, aby uzyskać łaskę wysłuchania modlitwy – odpuszczenia win – trzeba wcześniej przebaczyć bliźniemu*. Przebaczenie, darowanie bliźniemu powinno poprzedzać modlitwę.
Rok Jubileuszowy jest nie tylko okazją do uzyskania odpuszczenia grzechów i darowania kar za winy już odpuszczone (tzw. odpusty), ale także okazją do refleksji i do podjęcia konkretnej własnej drogi nawrócenia poprzez darowanie osobom, które wobec nas zawiniły. Czasem mogą być to „duże” sprawy, jak darowanie długu komuś, kto nie jest w stanie go spłacić, ale najczęściej jest to także nie chowanie uraz, nie wypominanie komuś dawniejszych krzywd, puszczanie w niepamięć niemiłych sytuacji itd. Przebaczenie winowajcom to droga, której nauczył nas Pan Jezus i jest to na pewno droga pokojowa.

Gabriela Seifert-Knopik

*Za o. Ludwik Mycielski OSB, Gdy Biblię i Katechizm czytamy po polsku, Biskupów 2023, s. 32

Mamy już 2025 rok!!!

ROK JUBILEUSZOWY

Czas przemija tak bardzo szybko, a my wciąż z niedowierzaniem spoglądamy za siebie, by przekonać się, że jego nieubłagany upływ staje się rzeczywistością. I oto skończył się kolejny rok naszego życia - rok, w którym na pewno wiele się działo, w którym dokonywaliśmy tysięcy dużych i małych wyborów, w którym przybliżaliśmy się z każdą minutą do Tego, który nas stworzył.

Czy znaleźliśmy się w punkcie wyjścia, czy wręcz przeciwnie - postąpiliśmy choć parę kroków na ścieżce naszych dni? Na to pytanie każdy musi odpowiedzieć sobie sam. I jakakolwiek będzie odpowiedź, musimy uświadomić sobie, że właśnie dziś, w tym momencie, otrzymujemy cenny dar - czas, który przybiera postać nowego roku kalendarzowego.

Stoimy na progu drzwi, które są jednocześnie wyjściem i wejściem , a więc przejściem do następnego etapu. Powinniśmy sobie zdać sprawę z tego, że to wszystko, co było naszym udziałem przez ostatnich dwanaście miesięcy, jest tym, za co odpowiadamy, pod czym mamy się teraz podpisać. To na zawsze pozostaje w naszej "kartotece" i jest świadectwem naszego życia i postępowania. A teraz otrzymujemy nowy początek, przyszłość, która nie przybiera jeszcze konkretnych kształtów, ale staje się już naszym udziałem. I na tej drodze znów nie jesteśmy sami, bo kroczy z nami od wieków Ten, który dla nas przyszedł na świat. Jest On Słowem, które było "na początku" - Słowem, które rozproszyło mroki śmierci. Nasz krok w nieznane jest więc już odtąd zawsze oświetlony Jego blaskiem, bo Bóg w Swym miłosierdziu zechciał, by Ono stało się naszym Przewodnikiem.

Kochani Parafianie,

Życzę wam w tym nowym roku:
kochajcie Boga, bliźniego i siebie samego jak tylko potraficie najlepiej, a Bóg widząc wasze staranie niech Wam błogosławi
i umacnia w miłości i wierze!

Wasz Ks. Proboszcz.

Opracowano na podstawie:

www. adonai.pl/rozwazania

www.zr.diecezja.pl