Tradycyjnie w niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego przypada jedno z najważniejszych świąt chrześcijańskich – uroczystość Trójcy Przenajświętszej. Jej źródła sięgają IV i V wieku, kiedy to trwały spory teologiczne dotyczące bóstwa i pochodzenia Chrystusa, a na soborach formułowano ortodoksyjne definicje tej doktryny i Credo. Liturgiczne święto powstało dopiero w XI w., a w całym Kościele wprowadził je papież Jan XXII w 1334 r.

Mówienie o Trójcy nie jest rzeczą łatwą. Wyrażenie trójjedyności jest zawsze trudne do zrozumienia, gdyż według naszego naturalnego sposobu myślenia, trzy nigdy nie równa się jeden, jak i jeden nie równa się trzy. W przypadku nauki o Bogu nie chodzi jednak o matematyczno-logiczny problem, ale o sformułowanie prawdy wiary, której nie sposób zamknąć w granicach ludzkiej logiki. Chrześcijanie wyznają wiarę w jednego Boga w trzech Osobach. Dla wielu jednak to wyznanie nie ma większego znaczenia w życiowej praktyce. W świecie, w którym jest wiele „pomysłów na Boga”, my, chrześcijanie, powinniśmy pamiętać, że to nie my wymyślamy sobie Boga – my Go tylko odkrywamy i poznajemy, gdyż On sam zechciał do nas przyjść i pokazać nam siebie. Uczynił to zwłaszcza przez fakt wcielenia Syna Bożego. To dzięki Niemu wiemy, że Bóg jest wspólnotą trzech Osób, które żyją ze sobą w doskonałej jedności. „Nie wyznajemy trzech bogów – przypomina Katechizm Kościoła Katolickiego (253) – ale jednego Boga w trzech Osobach: «Trójcę współistotną». Osoby Boskie nie dzielą między siebie jedynej Boskości, ale każda z nich jest całym Bogiem: «Ojciec jest tym samym, co Syn, Syn tym samym, co Ojciec, Duch Święty tym samym, co Ojciec i Syn, to znaczy jednym Bogiem co do natury»”. Człowiek wiary nie wymyśla prawdy, lecz ją przyjmuje. Zastanawia się nad nią, podejmując wielowiekowe doświadczenie Kościoła, który wyjaśniał ją zawsze w świetle objawienia.

Papież Franciszek natomiast wskazywał: "dzisiejsza uroczystość zachęca nas do ponownego zafascynowania się Bożym pięknem, niewyczerpanym pięknem - dobrocią i prawdą, ale także pięknem! - pokornym, bliskim, które stało się ciałem, aby wejść w nasze życie, w nasze dzieje, w moją historię, w historię każdego z nas, aby każdy mężczyzna i każda kobieta mogli się z Nim spotkać i mieć życie wieczne. To właśnie jest wiara: przyjąć Boga-Miłość, przyjąć tego Boga-Miłość, który daje się w Chrystusie i sprawia, że poruszamy się w Duchu Świętym; pozwolić Mu, by nas spotkał i zaufać Mu. Oto życie chrześcijańskie. Miłować, spotkać Boga, poszukiwać Boga. A On pierwszy nas poszukuje, On pierwszy nas spotyka" (rozważanie przed modlitwą Anioł Pański 7 czerwca 2020 r.).

Kolorem obowiązującym w liturgii w tym dniu jest biały.

Święto obchodzą również Kościoły protestanckie posługujące się tradycyjnym kalendarzem liturgicznym, starokatolickie oraz prawosławne (innego dnia - według kalendarza juliańskiego, w Zesłanie Ducha Świętego).

przy opracowaniu wykorzystano materiały ze strony :www.niedziela.pl

cz. 1: Nieuporządkowane pożądanie

Niekiedy ludzie mówią: on grzeszył, popełnił grzech, bo widzą coś na zewnątrz, np. zły czyn albo jego skutki. Tak naprawdę jednak my do końca nie wiemy czy i kiedy ktoś popełnił grzech, bo często jest on niewidoczny dla ludzi z zewnątrz. Jest w tym wiele dla nas pocieszenia, bo gdyby wszystkie nasze grzechy były widoczne, gdyby to, co dzieje się w naszym sercu mogli dojrzeć inni, to moglibyśmy się niejednokrotnie załamać. Na szczęście ludzie wszystkiego nie widzą, my sami też wszystkiego u innych nie widzimy. Nawet utarło się powiedzenie, że jak nie widzę to zdrowszy będę…
Pan Bóg jednak widzi wszystko i wie wszystko, także to, co dzieje się w naszym sercu. I dlatego nie możemy lekceważyć przykazań odnoszących się do czegoś, czego początkowo (albo nawet stale) nie widać, ale to jest! I tym trudniej niekiedy dla nas przyznać się do czegoś, co w nas jest najbardziej ukryte. Niekiedy sami nie chcemy się do tego przyznać przed sobą…

1. Dwa przykazania o pożądaniu: osób i rzeczy

Bardzo często łączymy przykazanie dziewiąte z dziesiątym, albo dziewiąte z szóstym a dziesiąte z siódmym. Najkrócej rzecz ujmując: dziewiąte przykazanie odnosi się do osób, a dziesiąte do rzeczy, szóste i siódme do czegoś co ma odzwierciedlenie w czynie, a dziewiąte i dziesiąte do tego, co dokonuje się – najczęściej uprzednio - w sercu.
Pan Bóg jednak utworzył osobne przykazania, a więc istnieje między nimi jakaś istotna różnica i Stwórca widocznie chce nam przez nie powiedzieć coś bardzo ważnego.

2. Czym jest pożądanie?

Święty Jan rozróżnia trzy rodzaje pożądania, czyli pożądliwości: pożądliwość ciała,pożądliwość oczu i pychę życia. Zgodnie z katolicką tradycją katechizmową dziewiąte
przykazanie zakazuje pożądania cielesnego; dziesiąte przykazanie zabrania pożądania dóbr drugiego człowieka. Katechizm podaje, że w sensie etymologicznym pojęcie "pożądanie" może oznaczać każdą gwałtowną postać pragnienia ludzkiego. Teologia chrześcijańska nadała temu pojęciu szczególne znaczenie pragnienia zmysłowego, które przeciwstawia się wskazaniom rozumu ludzkiego. Św. Paweł Apostoł utożsamia je z buntem "ciała" wobec "ducha". Pożądanie jest konsekwencją nieposłuszeństwa grzechu pierworodnego (Rdz 3, 11). Wywołuje ono nieporządek we władzach moralnych człowieka i nie będąc samo w sobie grzechem, skłania człowieka do popełniania grzechów.

3. Dziewiąte przykazanie chroni związek mężczyzny i kobiety

Dziewiąte przykazanie nie sprzeciwia się pożądaniu samemu w sobie, lecz nieuporządkowanemu pożądaniu. „Pożądliwość", przed którą przestrzega Pismo Święte, jest panowaniem popędów nad duchem, dominacją instynktu nad całym człowiekiem i wywołaną przez to skłonnością do grzechu.
Pociąg seksualny między mężczyzną a kobietą został stworzony przez Boga i jest dlatego dobry. Należy do istotowej sfery płciowości i stanowi konstytutywny element ludzkiej biologii. Ma prowadzić mężczyznę i kobietę do związku i umożliwić narodziny z ich miłości potomstwa. Ten związek jest właśnie chroniony przez dziewiąte przykazanie. Przez igranie z ogniem, czyli przez lekkomyślne obchodzenie się z erotycznymi płomieniami, nie wolno narazić na szwank małżeństwa
i rodziny. Dlatego wyraźnie mówi się zwłaszcza chrześcijanom: Ręce precz od zamężnych kobiet i żonatych mężczyzn! [tak mówi Youcat]

Na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego dla młodych Youcat 462- oraz KKK 2514 -2515 opracowała Gabriela Seifert-Knopik

Ze względu na prowadzone prace remontowe w kościele w Grotowicach,

w dalszym ciągu do odwołania Msze w sobotę o godzinie 17.00 i w niedzielę o godzinie 9.00 będą sprawowane na Metalchemie.

Przepraszamy za utrudnienia.

Szczegółowe ogłoszenia kliknij TUTAJ

Pięćdziesiąt dni po Zmartwychwstaniu Pańskim na zebranych w wieczerniku apostołów zstąpił Duch Święty. Dokładnie tak, jak zapowiedział to Pan Jezus tuż przed Wniebowstąpieniem. Przypominamy siedem rzeczy, o których musi pamiętać katolik, gdy myśli o tym szczególnym wydarzeniu.

1.Dlaczego „Pięćdziesiątnica”?

Święto Ducha Świętego obchodzimy pięćdziesiątego dnia po Zmartwychwstaniu Pańskim. W języku liturgicznym święto Zesłania Ducha Świętego nazywa się z tego powodu "Pięćdziesiątnicą".

Grecy mieli na to własne słowo – Pentecostes, czyli pięćdziesiątka. Łacina przejęła to słowo, używając „Pentecoste”.  Pozostaje to nie bez znaczenia dla współczesnych katolików – cały anglosaski świat obchodzi bowiem święto zwane w tym języku Pentecost, choć po angielsku oczywiście nie oznacza to tego samego, co „pięćdziesiąt”. Włosi obchodzą zaś święto Pentecoste – nie zmienili łacińskiego pierwowzoru. My mamy „Pięćdziesiątnicę”.

2. Skąd wzięła się alternatywna nazwa „Zielone świątki”?

Pięćdziesiątnica przypada w Polsce w okresie najpiękniejszego, najbujniejszego rozkwitu przyrody – święto to obchodzimy bowiem zwykle na przełomie maja i czerwca. Różne regiony Polski dopracowały się nieco odmiennego obyczaju zielonoświątkowego, ale wszystkie łączyło uwypuklenie radości z długo oczekiwanego, „zielonego” okresu w roku. Wieńce w ten dzień zdobiły głowy dziewcząt, ludność wiejska w święto to urządzała też liczne zabawy, oczywiście na zielonym łonie przyrody.

W zależności od regionu Polski „Zielone Świątki” nazywane były dawniej również Sobótkami (południowa Polska) lub Palinockami (Podlasie). Co ciekawe, tradycja Zielonych Świątek przetrwała również w Dolnej Saksonii (Pfingstbaumpflanzen) oraz na zachodniej Ukrainie

3. To jedna z trzech najważniejszych uroczystości w Roku Liturgicznym!

Trzy największe uroczystości roku kościelnego są poświęcone trzem Osobom Trójcy Przenajświętszej: Boże Narodzenie jest świętem Boga Ojca, bo świętem Ojcostwa Bożego – Ojciec Przedwieczny zsyła Syna swego Jednorodzonego na ziemię, by grzeszną ludzkość odkupił. Wielkanoc jest świętem Boga Syna, który po męce i śmierci krzyżowej uwieńczył dzieło Odkupienia chwalebnym Zmartwychwstaniem.

Zielone Świątki wreszcie są świętem trzeciej Osoby boskiej, Ducha Świętego, którego Ojciec i Syn zsyłają na świat, aby to, co Ojciec stworzył, a Syn odkupił, zostało utwierdzone i poświęcone przez Niego.

4. Przed wojną traktowano Święto Ducha Świętego jak Boże Narodzenie i Wielkanoc

Przed wojną Zielone Świątki - podobnie jak Boże Narodzenie i Wielkanoc - były świętami dwudniowymi. Drugi dzień (jako dzień wolny) usunęli komuniści. Po 1989 r. nie było woli, by do dobrych tradycji powrócić.

Reforma liturgii po Soborze Watykańskim II sprawiała natomiast, że z kalendarza kościelnego zniknęła oktawa Zesłania Ducha Świętego. Dziś zawsze obchodzimy Pięćdziesiątnicę de facto 49 dni po Zmartwychwstaniu – jest to bowiem święto niedzielne - Niedziela Zesłania Ducha Świętego.

5. Jak Pismo Święte przedstawia Zesłanie Ducha Świętego?

Dla przypomnienia, w Dziejach Apostolskich czytamy: „I stał się z prędka z nieba szum, jakoby przypadającego wiatru gwałtownego, i napełnił wszystek dom, gdzie siedzieli. I ukazały się im rozdzielone języki jakoby ognia, i usiadł na każdym z nich z osobna: i napełnieni są wszyscy Duchem Świętym i poczęli mówić rozmaitymi językami, jako im Duch Święty wymawiać dawał” (Dzieje Ap., II, 2-4).

Ludzie zgromadzeni przed wieczernikiem uważali początkowo, że apostołowie upoili się winem! Wyszedł do nich święty Piotr i ogłosił im Jezusa Chrystusa. Mowa ta, nawróciła naraz trzy tysiące ludzi! „Pokutę czyńcie, a niech ochrzczony będzie każdy z was w Imię Jezusa Chrystusa... a weźmiecie dar Ducha Świętego” – rzekł do nich.

6. Tego dnia narodził się Kościół

Według wielu pisarzy katolickich Pięćdziesiątnica jest niczym innym jak dniem narodzin Kościoła. Wspomniane trzy tysiące nawróconych rozmnożyły się z zadziwiającą prędkością. Nie musiało minąć pięćdziesiąt lat od dnia pięćdziesiątnicy, by w każdym zakątku znanego wówczas człowiekowi świata, usłyszano święte imię Jezusa Chrystusa.

Święty Jan Paweł II pisał, że choć Kościół narodził się na krzyżu w Wielki Piątek, trwał w ukryciu. Swoje narodziny postanowił ujawnić światu właśnie pięćdziesiąt dni później. Tego dnia – po ludzku – narodził się dla całego świata.

7. Niech zstąpi Duch Twój – wołanie w wigilię Zesłania

Wielu katolików doskonale pamięta słowa Jana Pawła II z jego pierwszej pielgrzymki do ojczyzny, wypowiedziane w Warszawie. Papież wołał wówczas: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi! Telewizje i portale internetowe pokazywały nam ten moment tysiące razy, potrafimy nawet zaintonować go, tak jak Ojciec Święty. Ale czy pamiętamy, że słowa te – które z pewnością znacznie przyczyniły się do zmiany polskiej rzeczywistości - wypowiedziane były w wigilię Pięćdziesiątnicy właśnie? Tuż przed tymi słowami Jan Paweł II mówił: I wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja: Jan Paweł II papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi:

Niech zstąpi Duch Twój!

Niech zstąpi Duch Twój!

I odnowi oblicze ziemi.

Tej Ziemi!

Amen.

Wykorzystanow materiały ze strony www.parafiamalanow.malanow.pl i www.siostry-sc.pl

Po swoim Wniebowstąpieniu Jezus zesłał na Apostołów Ducha Świętego. Każdy z nas, kto przyjął już sakrament bierzmowania doświadczył w swoim życiu osobistego „Zesłania Ducha Świętego”. Ale takie „Zesłania” zdarzają się również w innej formie, gdyż Duch Święty „wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża” (J 3,8) .

Jednym z takich „Zesłań”, jak sądzę, jest powstanie pięć lat temu, a dokładnie 20 maja 2018 r., Róży Różańcowej Rodziców za Dzieci. Było to dokładnie w dniu Zesłania Ducha Świętego. I dlatego też nie mieliśmy problemu z obraniem wezwania i patrona Róży: pod wezwaniem Ducha Świętego. Jedna z ówczesnych wówczas parafianek podeszła do mnie i stwierdziła, że już długo czekamy na utworzenie Róży modlącej się za nasze dzieci i że teraz jest czas właściwy. Było nas wówczas w kościele pięć osób. Wystarczyło, aby zacząć od odmawiania tajemnic radosnych. Potem w kolejnych miesiącach dochodziły kolejne mamusie i tatusiowie. Niedługo znalazło się 20 osób, które do dziś codziennie odmawiają Dziesiątkę Różańca za swoje dzieci i za dzieci pozostałych osób w Róży.
Oprócz dzieci biologicznych (które przedstawiamy imiennie) obejmujemy modlitwą także naszych chrześniaków, synowe, zięciów, wnuków, dzieci z duchowej adopcji, wszystkie dzieci powierzone w jakikolwiek sposób naszej pieczy (np. w pracy zawodowej) i te, które leżą nam na sercu. Są to konkretne osoby, z imienia i nazwiska, z którymi mamy jakieś relacje. Właśnie ze względu na te relacje modlitwa jest potrzebna nie tylko dzieciom, ale również nam: matkom, ojcom, wychowawcom, katechetom. Potrzebujemy mądrości w wychowaniu swoich dzieci, serca dobrego i otwartego na prawdziwe ich potrzeby, nierzadko dużej zaradności i mądrej miłości w obcowaniu z nimi, bo różnica pokoleń zawsze wymaga trudu „podążania” za inaczej myślącymi. Dzięki modlitwie uczymy się kochać mądrze swoje dzieci, prosimy Pana Boga razem z Maryją (która była matką, więc rozumie czym jest rodzicielstwo i wychowanie!), aby nasze błędy wychowawcze, które niekiedy nie da się już naprawić, nie zaszkodziły naszym dzieciom, aby Pan Bóg wyprowadził z nich dobro. To jest szkoła zaufania Panu Bogu, wiara w Niego, ale także w Jego łaskę, którą dał nam rodzicom i która uzdalnia nas do bycia dobrą mamą i dobrym tatą. Nie doskonałym, bo takich nie ma!
Od pięciu lat dwa razy w roku odprawiana jest w intencji naszej Róży uroczysta Msza Święta. Obecnie tworzy się druga Róża. Chętnie zapraszamy do modlitwy matki i ojców oraz osoby, którym dobro dzieci leży na sercu. Nadchodzący Dzień Dziecka jest okazją, aby dać prezent, który będzie trwały, niezniszczalny: modlitwę. Razem możemy więcej, nie jesteśmy sami, jest łaska Boża, jest siostra i brat, którzy także modlą się za swoje dzieci i dzieci pozostałych członków Róży.
„Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela!” Przyjdź Duchu Święty do naszych serc, rozpal w nas ogień swej miłości. To jest Twój czas! Wejdź w nasz czas majowo-czerwcowy AD 2023 r., kiedy obchodzimy Dzień Matki, Dzień Dziecka, Dzień Ojca, w czas rodzinnych festynów, spotkań, niedługo wakacji, niekiedy spędzanych w rodzinach, w czas naszych spotkań i relacji. Veni Sancte Spiritus!

Gabriela Seifert-Knopik