W sprawie szczegółów życia św. Józefa musimy polegać na tym, co przekazały o nim Ewangelie.

Józef pochodził z rodu króla Dawida. Wykazuje to św. Mateusz w genealogii przodków św. Józefa. Genealogię przytacza również św. Łukasz. Ta jednak różni się zasadniczo od tej, którą nam przekazuje św. Mateusz. Już Julian Afrykański (w. III) wyraża zdanie, że jest to genealogia Najświętszej Maryi Panny. Św. Łukasz, który podał nam tak wiele szczegółów z Jej życia, mógł nam przekazać i Jej rodowód. Na mocy prawa lewiratu św. Józef mógł być synem Jakuba, a równocześnie adoptowanym synem Helego, noszącego także w tradycji chrześcijańskiej imię Joachima, który był ojcem Najświętszej Panny. Tak więc genealogia przytoczona przez św. Łukasza wyliczałaby przodków Maryi rzeczywistych, a odnośnie do Józefa - jego przodków zalegalizowanych. Taka jest dzisiaj opinia przyjęta przez wielu biblistów.
Mimo wysokiego pochodzenia Józef nie posiadał żadnego majątku. Na życie zarabiał stolarstwem i pracą jako cieśla. Zdaniem św. Justyna (ok. 100 - ok. 166), który żył bardzo blisko czasów Apostołów, Józef wykonywał sochy drewniane i jarzma na woły. Przygotowywał więc narzędzia gospodarcze i rolnicze. Autor Pseudoewangelii Filipa (w. III) nazywa Józefa stolarzem.
Zaręczony z Maryją, Józef stanął przed tajemnicą cudownego poczęcia. Nie był według ciała ojcem Chrystusa. Był nim jednak według prawa żydowskiego jako prawomocny małżonek Maryi. Chociaż więc Maryja porodziła Pana Jezusa dziewiczo, to jednak wobec prawa żydowskiego i otoczenia Józef był uważany za ojca Pana Jezusa. Tak go też nazywają Ewangelie. W takiej sytuacji trzeba było wykazać, że Józef pochodził w prostej linii od króla Dawida, jak to zapowiadali prorocy.

Kiedy Józef dowiedział się, że Maryja oczekuje dziecka, wiedząc, że nie jest to jego potomek, postanowił dyskretnie usunąć się z życia Maryi, by nie narazić Jej na zhańbienie i obmowy. Wprowadzony jednak przez anioła w tajemnicę, wziął Maryję do siebie, do domu. Podporządkowując się dekretowi o spisie ludności, udał się z Nią do Betlejem, gdzie urodził się Jezus. Po nadaniu Dziecku imienia i przedstawieniu Go w świątyni, w obliczu prześladowania, ucieka z Matką i Dzieckiem do Egiptu. Po śmierci Heroda udaje się do Nazaretu. Po raz ostatni Józef pojawia się na kartach Pisma Świętego podczas pielgrzymki z dwunastoletnim Jezusem do Jerozolimy. Przy wystąpieniu Jezusa w roli Nauczyciela nie ma już żadnej wzmianki o Józefie. Prawdopodobnie wtedy już nie żył. Miał najpiękniejszą śmierć i pogrzeb, jaki sobie można na ziemi wyobrazić, gdyż byli przy św. Józefie w ostatnich chwilach jego życia: Jezus i Maryja. Oni też urządzili mu pogrzeb. Może dlatego tradycja nazwała go patronem dobrej śmierci.
Ikonografia zwykła przedstawiać Józefa jako starca. W rzeczywistości był on młodzieńcem w pełni męskiej urody i sił. Sztuka chrześcijańska zostawiła wiele tysięcy wizerunków Józefa w rzeźbie i w malarstwie.

Pamiętacie jeszcze?

Kto był, to sobie przypomni, jak byliśmy z parafialną pielgrzymką w Sanktuarium św. Józefa, Opiekuna Rodzin w Bolesławowie.

I magiczny "radiowóz"...

Przy opracowaniu wykorzystano materiały ze strony:

parafii w Bolesławowie

www.brewiarz.pl

Dlaczego warto korzystać z obfitego skarbca odpustów Kościoła?

1. Ukrzyżowany Jezus jest wielkim „odpustem”
Dar odpustu jest ściśle związany z sakramentem pokuty. Jest to temat nader delikatny: w przeszłości był on źródłem licznych nieporozumień, które doprowadziły nawet do naruszenia jedności między chrześcijanami. W kontekście aktualnych postępów w dziedzinie ekumenizmu Kościół uważa, że ta starożytna praktyka, pojmowana jako istotny wyraz Bożego miłosierdzia, powinna być dobrze rozumiana i przyjmowana. Doświadczenie wskazuje bowiem, że odpusty traktowane były niekiedy z lekceważeniem, co prowadziło do marnowania Bożego daru i rzucało cień na prawdy i wartości zawarte w nauczaniu Kościoła. Punktem wyjścia do zrozumienia istoty odpustu jest bogactwo Bożego miłosierdzia, które objawiło się w krzyżu Chrystusa. Ukrzyżowany Jezus jest wielkim „odpustem” ofiarowanym przez Ojca ludzkości [podkreślenie własne] jako przebaczenie win i zaproszenie
do synowskiego życia (por. J, 12–13) w Duchu Świętym (por. Ga 4, 6; Rz 5, 5; 8, 15–16). Jednakże dar ten, zgodnie z logiką przymierza, które stanowi centrum całej ekonomii zbawienia, nie może do nas dotrzeć, jeśli my sami go nie przyjmiemy i nań nie odpowiemy. (Jan Paweł II, Audiencja Generalna — 29 września 1999 roku).

2. Sam sakrament pojednania i pokuty nie uwalnia od kar doczesnych

Nauka o odpustach łączy się z tajemnicą Bożego Miłosierdzia. W sakramencie pojednania grzesznik otrzymuje przebaczenie wyznanych grzechów, za które szczerze żałuje. Dzięki temu może on osiągnąć wieczne zbawienie. Uzyskane przebaczenie nie uwalnia jednak od kar doczesnych (czasowych), które spotykają nas za życia lub po śmierci w czyśćcu. Uwolnieniu od tych kar służy właśnie obfity skarbiec odpustów Kościoła. Odpust jest to darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już
co do winy (https://brewiarz.pl/czytelnia/odpusty.php3).
Nauka o odpustach i jej praktyczne zastosowanie w Kościele ściśle łączą się ze skutkami sakramentu pokuty. "Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych. Odpust jest cząstkowy albo zupełny zależnie od tego, czy od kary doczesnej należnej za grzechy uwalnia w części czy w całości". Odpusty mogą być udzielane żywym lub zmarłym. Każdy wierny może uzyskać odpusty dla siebie lub ofiarować je za zmarłych (KKK1471). Przez odpusty wierni mogą otrzymać dla siebie, a także dla dusz w czyśćcu, darowanie kar doczesnych, będących skutkiem grzechów (KKK 1498).

3. Kara wieczna i kara doczesna a całkowite oczyszczenie

Aby zrozumieć tę naukę i praktykę Kościoła, trzeba zobaczyć, że grzech ma podwójny skutek. Grzech ciężki pozbawia nas komunii z Bogiem, a przez to zamyka nam dostęp do życia wiecznego, którego pozbawienie nazywa się "karą wieczną" za grzech. Każdy grzech, nawet powszedni, powoduje ponadto nieuporządkowane przywiązanie do stworzeń, które wymaga oczyszczenia, albo na ziemi, albo po śmierci, w stanie nazywanym czyśćcem. Takie oczyszczenie uwalnia od tego, co nazywamy "karą doczesną" za grzech. Obydwie kary nie mogą być traktowane jako rodzaj zemsty, którą Bóg stosuje od zewnątrz, ponieważ wypływają one jakby z samej natury grzechu. Nawrócenie, które pochodzi z żarliwej miłości, może doprowadzić do całkowitego oczyszczenia grzesznika, tak że nie pozostaje już żadna kara do odpokutowania (KKK 1472).
Wnioski:
- Korzystanie ze skarbca odpustów jest korzystaniem ze zdroju Bożego Miłosierdzia, które w cudowny sposób objawił nam Jezus ukrzyżowany. Tyle otrzymamy, ile potrafimy zaczerpnąć. Stąd potrzebna jest postawa nawrócenia.
- Spowiedź uwalnia nas od kary wiecznej; odpusty uwalniają od kary doczesnej. Po dobrze odprawionej spowiedzi może jeszcze być potrzebne oczyszczenie (jak nie zdążymy w życiu to po śmierci czeka nas czyściec).
- Odpust zupełny uwalnia nas od kary czyśćcowej. Jesteśmy jak po chrzcie, czyści bezgrzeszni. Aż niemożliwe! A jednak jest to możliwe. Trzeba tylko spełnić określone warunki. Cdn.

Gabriela Seifert-Knopik

TRWAJĄ REKOLEKCJE W NASZEJ PARAFII

Z Ewangelii według Świętego Jana

Jezus, przechodząc, ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: «Idź, obmyj się w sadzawce Siloam» – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił, widząc.

A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: «Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?» Jedni twierdzili: «Tak, to jest ten», a inni przeczyli: «Nie, jest tylko do tamtego podobny». On zaś mówił: «To ja jestem».

Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: «Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę».

Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: «Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu». Inni powiedzieli: «Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?» I powstał wśród nich rozłam. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: «A ty, co o Nim mówisz, jako że ci otworzył oczy?» Odpowiedział: «To prorok».

Rzekli mu w odpowiedzi: «Cały urodziłeś się w grzechach, a nas pouczasz?» I wyrzucili go precz.

Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go, rzekł do niego: «Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?» On odpowiedział: «A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?» Rzekł do niego Jezus: «Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie». On zaś odpowiedział: «Wierzę, Panie!» i oddał Mu pokłon

Krótkie rozważanie

Czas Wielkiego Postu, który przeżywamy, zachęca nas do zweryfikowania swojego miejsca w Kościele, swojej relacji z Panem Bogiem i swojego stosunku do Jego nauki. Pewnie tak jak faryzeusze nie lubimy, gdy ktoś próbuje nas pouczać, a już nie daj Bóg, jeśli wykaże jakikolwiek nasz błąd czy grzech. Jesteśmy „okopani” we własnej rzeczywistości, poukładani, a nieraz we własnych „okopach” bronimy kreowanej przez nas rzeczywistości.

Dzisiaj rozpoczynamy nasze rekolekcje wielkopostne,

które potrwają do niedzieli.

Poprowadzi je ks. ks. Tadeusz Słocki, emerytowany proboszcz parafii Św. Michała Arch. w Opolu Półwsi i długoletni kapelan więzienny .

Zapraszamy na Msze wieczorne z kazaniem i naukę rekolekcyjną po Mszy świętej

Wyobraźmy sobie (sięgając do baśni, filmów czy książek historycznych) bogate królestwo
z pałacem, w którego podziemiach ukryte są ogromne, niekończące się złoża złota, diamentów czy też innych skarbów. I wyobraźmy sobie przy tym tak bardzo bogatego i zarazem hojnego króla, który chce te skarby rozdać każdemu poddanemu w ilościach jakie tylko ten potrafi zabrać ze sobą. Nierealne? Dziś najprawdopodobniej nie istnieją takie królestwa, a już na pewno tacy szczodrzy bogacze. Czy na pewno?

1. Bogata wymiana dóbr

Kościół nie możemy rozumieć tylko jako rzeczywistość ziemską. Mistyczne Ciało Chrystusa tworzą wszyscy należący do Chrystusa, także święci w niebie i dusze w czyśćcu (czyli kościół pielgrzymujący, triumfujący i oczyszczający się.) a przede wszystkim Głowa Ciała, czyli Jezus Chrystus. Wszyscy tworzymy jeden Kościół. W Katechizmie Kościoła Katolickiego (KKK) czytamy: „W komunii świętych między wiernymi, czy to uczestnikami niebieskiej ojczyzny, czy to pokutującymi w czyśćcu za swoje winy, czy to pielgrzymującymi jeszcze na ziemi, istnieje więc trwały węzeł miłości i bogata wymiana wszelkich dóbr. W tej przedziwnej wymianie świętość jednego przynosi korzyść innym o wiele bardziej niż grzech jednego może szkodzić innym [podkreślenia własne] (1475).

2. Skarbiec Kościoła

Co jest tym skarbcem Kościoła? Co go tworzy, kto się do tego przyczynia?
Katechizm podaje: „Duchowe dobra płynące z komunii świętych nazywamy także skarbcem Kościoła” [podkreślenia własne] i dodaje: "Nie jest on zbiorem dóbr, gromadzonych przez wieki na kształt materialnych bogactw, lecz nieskończoną i niewyczerpaną wartością, jaką mają u Boga zadośćuczynienia i zasługi Chrystusa Pana (…), zasługi płynące z Jego odkupienia” (1476). "Poza tym – czytamy dalej - do tego skarbca należy również rzeczywiście niewyczerpana, niewymierna i zawsze aktualna wartość, jaką mają przed Bogiem modlitwy i dobre uczynki Najświętszej Maryi Panny i wszystkich świętych [podkreślenia własne], którzy idąc śladami Chrystusa, dzięki jego łasce, uświęcili samych siebie i wypełnili posłanie otrzymane od Ojca.
W ten sposób, pracując nad własnym zbawieniem, przyczynili się również do zbawienia swoich braci w jedności Mistycznego Ciała" (1477) .

Reasumując: Skarbiec Kościoła tworzą w pierwszym rządzie „nieskończone wartości zasługi Jezusa, Boskiego Odkupiciela rodzaju ludzkiego, oraz przeobficie płynące z nich zasługi Najświętszej Maryi Panny i wszystkich świętych” . Stąd mamy „niewyczerpany skarbiec Kościoła Chrystusowego”. Ale nie chodzi tylko o czas przeszły. Każde dobro, które dokonuje się w Kościele możemy przyrównać do „wkładu” na rzecz wspólnego dobra, czyli skarbca Kościoła. Każda modlitwa, dobry uczynek, cierpienie czy trudy złączone z Chrystusem mają przed Bogiem wartość i są naszym „wkładem”.
Dla kogo są te skarby zgromadzone w skarbcu Kościoła? Komu mają służyć? Kto może z nich skorzystać? Człowiek nie jest sam, na pewno nie w Kościele. Potrzeba nam świadomości,
że tworzymy jedno Ciało. Cierpienia jednego członka ciała są cierpieniami całego ciała, ale też zasługi jednego udzielają się na pozostałych. Pan Jezus umarł za wszystkich ludzi. Jego zasługi są dla wszystkich, a przede wszystkim są one dla skruszonych grzeszników, którzy potrzebują oczyszczenia od kar za grzechy. Czy zatem odpuszczenie grzechów podczas spowiedzi nie wystarczy? Cdn.

Gabriela Seifert-Knopik