Ich wspólne życie to przecież od początku pasmo niespodzianek.

A jednak ani razu nie powiedzieli: "A myśmy się spodziewali…" (Łk 24,21). Gdy czytamy o ich historii, wiemy, w jaki sposób się potoczy. Czasem może nam się wydawać, że oni również to wiedzieli albo, że posiadali ponadludzką zdolność do przyjmowania tego, co trudne.

Można powiedzieć, że mierzyli się z tym samym, z czym i my mierzymy się na co dzień - z niepewnością oraz łączącymi się z nią obawami. Z niespodziankami, które nie zawsze przynoszą radość i sprawiają, że trzeba zostawiać swoje oczekiwania, plany, a nawet marzenia.
A jednak w tym trudnym równaniu, w którym po jednej stronie sumują się przeszkody i niepewność, oni potrafili po drugiej stronie nakreślić słowo "ufność". Miejsce, w którym ich plany były pokrzyżowane stawało się przestrzenią do odkrywania Bożego prowadzenia, Jego troski i miłości.
Wizja małżeństwa idealnego zakłada czasem, że mąż i żona są nierozłączni - bo przecież miłość ma jednoczyć. Każdy jednak, kto związał się z drugim człowiekiem, wie, że bycie razem nie oznacza dobrania się jak dwie idealnie pasujące do siebie połówki. Każdy z nas ma swoją historię życiową z pięknem jej wspomnień i ciężkim bagażem zranień. Każdy nosi w sercu swoje marzenia, tęsknoty, pytania i wątpliwości. Każdy ma swoją małą samotność.

Czy z Maryją i Józefem nie było podobnie?
Każde z nich przeżyło swoje spotkanie z Tajemnicą: Maria w czasie zwiastowania, jej mąż - we śnie. Każde musiało zmierzyć się z tym, co nosiło w sercu i dać Bogu swoją własną odpowiedź. Dopiero później możemy mówić o tym, co jest ich wspólnym "TAK" wobec Boga - gdy pozwalają, by On ich prowadził drogami z Nazaretu do Betlejem, do Egiptu, do Jerozolimy. Drogami wiodącymi przez codzienność.
Żyjemy w czasach, w których o komunikacji w małżeństwie i rodzinie powiedziano już chyba wszystko. Pomyślmy dzisiaj o Bogu, który stał się człowiekiem. O Bogu, który oddał wszystko - "ogołocił samego siebie" i wszystkim się z nami dzieli.
Tak samo jest z Jego Rodziną i to jest właśnie najpiękniejsze: w tej Rodzinie jest też miejsce dla nas. Bóg zawsze zaprasza do relacji, do bycia razem, bycia blisko. Nie stawia przy tym żadnych warunków, nie urządza egzaminów wstępnych i nie pyta o to, czy na pewno się nadajemy. Po prostu - przygarnia.

W miłości, jaka wypełniała Świętą Rodzinę, jest szansa na przyjęcie Jego zaproszenia do tego, by pozwolić się kochać. Tam jest miejsce dla każdego z nas. I czasem zamiast mądrych słów, długich rozważań i prób zrozumienia Tajemnicy, warto po prostu na nich popatrzeć. Dostrzec spokój w oczach Józefa, pełne miłości spojrzenie Maryi i szeroko otwarte ręce Jezusa.

Wykorzystano materiały autorstwa Majki Moller opublikowane na stronie deon.pl

Zdjęcie przedstawia Figurki wykonane z drewna klonowego wyrzeźbione we Włoszech, przez rzemieślników z Val Gardena.

Ich wspólne życie to przecież od początku pasmo niespodzianek.

A jednak ani razu nie powiedzieli: "A myśmy się spodziewali…" (Łk 24,21). Gdy czytamy o ich historii, wiemy, w jaki sposób się potoczy. Czasem może nam się wydawać, że oni również to wiedzieli albo, że posiadali ponadludzką zdolność do przyjmowania tego, co trudne.

Można powiedzieć, że mierzyli się z tym samym, z czym i my mierzymy się na co dzień - z niepewnością oraz łączącymi się z nią obawami. Z niespodziankami, które nie zawsze przynoszą radość i sprawiają, że trzeba zostawiać swoje oczekiwania, plany, a nawet marzenia.
A jednak w tym trudnym równaniu, w którym po jednej stronie sumują się przeszkody i niepewność, oni potrafili po drugiej stronie nakreślić słowo "ufność". Miejsce, w którym ich plany były pokrzyżowane stawało się przestrzenią do odkrywania Bożego prowadzenia, Jego troski i miłości.
Wizja małżeństwa idealnego zakłada czasem, że mąż i żona są nierozłączni - bo przecież miłość ma jednoczyć. Każdy jednak, kto związał się z drugim człowiekiem, wie, że bycie razem nie oznacza dobrania się jak dwie idealnie pasujące do siebie połówki. Każdy z nas ma swoją historię życiową z pięknem jej wspomnień i ciężkim bagażem zranień. Każdy nosi w sercu swoje marzenia, tęsknoty, pytania i wątpliwości. Każdy ma swoją małą samotność.

Czy z Maryją i Józefem nie było podobnie?
Każde z nich przeżyło swoje spotkanie z Tajemnicą: Maria w czasie zwiastowania, jej mąż - we śnie. Każde musiało zmierzyć się z tym, co nosiło w sercu i dać Bogu swoją własną odpowiedź. Dopiero później możemy mówić o tym, co jest ich wspólnym "TAK" wobec Boga - gdy pozwalają, by On ich prowadził drogami z Nazaretu do Betlejem, do Egiptu, do Jerozolimy. Drogami wiodącymi przez codzienność.
Żyjemy w czasach, w których o komunikacji w małżeństwie i rodzinie powiedziano już chyba wszystko. Pomyślmy dzisiaj o Bogu, który stał się człowiekiem. O Bogu, który oddał wszystko - "ogołocił samego siebie" i wszystkim się z nami dzieli.
Tak samo jest z Jego Rodziną i to jest właśnie najpiękniejsze: w tej Rodzinie jest też miejsce dla nas. Bóg zawsze zaprasza do relacji, do bycia razem, bycia blisko. Nie stawia przy tym żadnych warunków, nie urządza egzaminów wstępnych i nie pyta o to, czy na pewno się nadajemy. Po prostu - przygarnia.

W miłości, jaka wypełniała Świętą Rodzinę, jest szansa na przyjęcie Jego zaproszenia do tego, by pozwolić się kochać. Tam jest miejsce dla każdego z nas. I czasem zamiast mądrych słów, długich rozważań i prób zrozumienia Tajemnicy, warto po prostu na nich popatrzeć. Dostrzec spokój w oczach Józefa, pełne miłości spojrzenie Maryi i szeroko otwarte ręce Jezusa.

Wykorzystano materiały autorstwa Majki Moller opublikowane na stronie deon.pl

Zdjęcie przedstawia Figurki wykonane z drewna klonowego wyrzeźbione we Włoszech, przez rzemieślników z Val Gardena.

Dzisiaj obchodzimy Święto Młodzianków, czyli dzieci betlejemskich pomordowanych na rozkaz Heroda, Dzieci, choć jeszcze nieświadome, oddały życie za Chrystusa. Tradycja podkreśla, że otrzymały one chrzest krwi i nazywa je "pierwocinami Kościoła".

Kult Młodzianków rozpoczął się już w II wieku.
Zapis o męczeństwie dzieci betlejemskich znajduje się w Ewangelii św. Mateusza. Kiedy król Herod dowiedział się od Mędrców ze Wschodu, że narodził się przepowiadany przez proroków król żydowski, przeraził się, że straci władzę, dlatego postanowił zabić nowo narodzonego Mesjasza.

O męczeństwie świętych Młodzianków pisał już w II w. św. Ireneusz, a w wieku III św. Cyprian. W V stuleciu ich kult był już bardzo rozpowszechniony. Św. Augustyn pisał o nich: "Niemowlęta, które bezbożność Heroda oderwała od piersi matek, słusznie zostały nazwane męczeńskimi kwiatami. Są to pierwsze pąki Kościoła, rozwinięte wśród niewiary, zaś przedwcześnie zważone mroźną zawiścią prześladowania".

Dzisiaj po Mszach św. błogosławieństwo dzieci i niemowląt

Zapraszamy wszystkie dzieci z Rodzicami, Dziadkami, Opiekunami

wykorzystano materiały ze strony www.gosc.pl