W Kościele jesteśmy wspólnotą sióstr i braci w Chrystusie. Jesteśmy jednym Ciałem, którego Głową jest Jezus Chrystus. Jesteśmy zatem naczyniami powiązanymi nie więzami krwi, ale więzami duchowymi. Łączy nas: jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest (zob. Ef 4,5). Zależymy od siebie nawzajem. Dobroć jednego w Kościele udziela się na innych, podobnie grzech jednego może zatruwać powoli cały organizm…
W Akcie pokuty w obrzędach wstępnych Mszy Świętej wyznajemy: „Spowiadam się Bogu wszechmogącemu i wam bracia i siostry…”. Przyznajemy się do naszej grzeszności („myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem”) nie tylko przed Bogiem, ale i przed zgromadzonymi braćmi i siostrami, chociaż możemy ich nie znać. Jesteśmy za siebie odpowiedzialni. Żaden grzesznik nie może być nam obojętny. Kościół modli się za grzeszników. My, poszczególni ludzie Kościoła, jesteśmy do tego wezwani. Dlaczego? Aby przybliżać nadejście Królestwa Bożego. A z punktu widzenia tylko ludzkiego: aby siać dobro i czynić świat pięknym. Samo nic się nie zrobi. Same wyrastają tylko chwasty. Piękne ogrody wymagają pielęgnacji, odchwaszczania, podlewania, przycinania. I dlatego z pomocą przychodzi orędzie fatimskie o wynagradzaniu…
W orędziu fatimskim nie możemy pominąć roli Anioła, który ukazał się trzy razy Hiacyncie, Franciszkowi i Łucji około roku wcześniej zanim objawiła im się Piękna Pani. Podczas pierwszego spotkania z dziećmi Anioł Pokoju (tak się przedstawił) nauczył je następującej modlitwy: „O, Boże mój, wierzę w Ciebie, uwielbiam Ciebie, ufam Tobie i kocham Cię. Przepraszam Cię za tych, którzy w Ciebie nie wierzą, którzy Cię nie uwielbiają, którzy Tobie nie ufają i którzy Cię nie kochają”. Niedługo potem Anioł objawił się pastuszkom drugi raz ponaglając do modlitwy oraz do składania Bogu ofiar ze wszystkiego. Nazwał siebie Aniołem Stróżem Portugalii. Po raz trzeci Anioł przybywa do dzieci trzymając w ręku kielich i Hostię. Ukląkł adorując Najświętszy Sakrament i odmawiając z nimi następującą modlitwę: „Trójco Przenajświętsza, Ojcze, Synu i Duchu Święty, uwielbiam Cię w najgłębszej pokorze, ofiarując najdroższe Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Pana naszego Jezusa Chrystusa, obecne na wszystkich ołtarzach świata jako wynagrodzenie za zniewagi, świętokradztwa i obojętność, jakimi jest On obrażany. I przez nieskończone zasługi Jego Najświętszego Serca i Niepokalanego Serca Maryi, proszę Ciebie o łaskę nawrócenia biednych grzeszników”.
Zanim ukazała się Matka Boża dzieci fatimskie odmawiały już modlitwy nauczone przez Anioła. Są to modlitwy uwielbiające Boga w Trójcy, pełne miłości do Niego, ale także przepraszające za tych, którzy tego nie czynią, Boga nie kochają lecz obrażają i znieważają Go. Najlepsze co możemy zrobić to ofiarować „najdroższe Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Pana naszego Jezusa Chrystusa” obecne w każdej Eucharystii, możemy powołać się na zasługi Serca Jezusowego i Serca Maryi, aby uprosić nawrócenie „biednych grzeszników”. Możemy włączyć w tę ofiarę
i zasługi własne ofiary, drobne umartwienia. Często nie potrzeba szczególnego wyszukiwania ich. Codzienne trudności, cierpienia, choroby mogą być „materiałem” do składania takich ofiar. Szkoda nie wykorzystać ich, bo i tak nas nachodzą…
Gabriela Seifert-Knopik