Wyobraźmy sobie (sięgając do baśni, filmów czy książek historycznych) bogate królestwo
z pałacem, w którego podziemiach ukryte są ogromne, niekończące się złoża złota, diamentów czy też innych skarbów. I wyobraźmy sobie przy tym tak bardzo bogatego i zarazem hojnego króla, który chce te skarby rozdać każdemu poddanemu w ilościach jakie tylko ten potrafi zabrać ze sobą. Nierealne? Dziś najprawdopodobniej nie istnieją takie królestwa, a już na pewno tacy szczodrzy bogacze. Czy na pewno?
1. Bogata wymiana dóbr
Kościół nie możemy rozumieć tylko jako rzeczywistość ziemską. Mistyczne Ciało Chrystusa tworzą wszyscy należący do Chrystusa, także święci w niebie i dusze w czyśćcu (czyli kościół pielgrzymujący, triumfujący i oczyszczający się.) a przede wszystkim Głowa Ciała, czyli Jezus Chrystus. Wszyscy tworzymy jeden Kościół. W Katechizmie Kościoła Katolickiego (KKK) czytamy: „W komunii świętych między wiernymi, czy to uczestnikami niebieskiej ojczyzny, czy to pokutującymi w czyśćcu za swoje winy, czy to pielgrzymującymi jeszcze na ziemi, istnieje więc trwały węzeł miłości i bogata wymiana wszelkich dóbr. W tej przedziwnej wymianie świętość jednego przynosi korzyść innym o wiele bardziej niż grzech jednego może szkodzić innym [podkreślenia własne] (1475).
2. Skarbiec Kościoła
Co jest tym skarbcem Kościoła? Co go tworzy, kto się do tego przyczynia?
Katechizm podaje: „Duchowe dobra płynące z komunii świętych nazywamy także skarbcem Kościoła” [podkreślenia własne] i dodaje: "Nie jest on zbiorem dóbr, gromadzonych przez wieki na kształt materialnych bogactw, lecz nieskończoną i niewyczerpaną wartością, jaką mają u Boga zadośćuczynienia i zasługi Chrystusa Pana (…), zasługi płynące z Jego odkupienia” (1476). "Poza tym – czytamy dalej - do tego skarbca należy również rzeczywiście niewyczerpana, niewymierna i zawsze aktualna wartość, jaką mają przed Bogiem modlitwy i dobre uczynki Najświętszej Maryi Panny i wszystkich świętych [podkreślenia własne], którzy idąc śladami Chrystusa, dzięki jego łasce, uświęcili samych siebie i wypełnili posłanie otrzymane od Ojca.
W ten sposób, pracując nad własnym zbawieniem, przyczynili się również do zbawienia swoich braci w jedności Mistycznego Ciała" (1477) .
Reasumując: Skarbiec Kościoła tworzą w pierwszym rządzie „nieskończone wartości zasługi Jezusa, Boskiego Odkupiciela rodzaju ludzkiego, oraz przeobficie płynące z nich zasługi Najświętszej Maryi Panny i wszystkich świętych” . Stąd mamy „niewyczerpany skarbiec Kościoła Chrystusowego”. Ale nie chodzi tylko o czas przeszły. Każde dobro, które dokonuje się w Kościele możemy przyrównać do „wkładu” na rzecz wspólnego dobra, czyli skarbca Kościoła. Każda modlitwa, dobry uczynek, cierpienie czy trudy złączone z Chrystusem mają przed Bogiem wartość i są naszym „wkładem”.
Dla kogo są te skarby zgromadzone w skarbcu Kościoła? Komu mają służyć? Kto może z nich skorzystać? Człowiek nie jest sam, na pewno nie w Kościele. Potrzeba nam świadomości,
że tworzymy jedno Ciało. Cierpienia jednego członka ciała są cierpieniami całego ciała, ale też zasługi jednego udzielają się na pozostałych. Pan Jezus umarł za wszystkich ludzi. Jego zasługi są dla wszystkich, a przede wszystkim są one dla skruszonych grzeszników, którzy potrzebują oczyszczenia od kar za grzechy. Czy zatem odpuszczenie grzechów podczas spowiedzi nie wystarczy? Cdn.
Gabriela Seifert-Knopik